Alevilikte hersey sevgiye, kardeslige dayanir. Din, dil, irk, mezhep ayrimi yapilmaz, insanlar düsüncelerinden, inançlarindan dolayi ayiplanmaz.Alevilik, bagimsiz düsünceye, özgür davranisa, çagdas olmaya uygun bir yasam biçimidir. "Eline beline diline sahip ol", "Koymadigini alma, görmedigini söyleme", "Incinsen de incitme", Döktügünü doldur, aglattigini güldür, yiktigini yap" ilkeleri, Aleviler'in yasam felsefesini olusturur. Haksizliklari vurarak kirarak degil, türküler, deyisler, ezgiler söyleyerek protesto ederler. Bugüne kadar Pir Sultanlarin, Nesimilerin yaptigi gibi..

                                                                                                 

 

 

         

                                                                                                                 

                                                               

                                                                                                                

  1.Hz. ALİ  (a.s)
  2.Hz. HASAN  (a.s)
  3.Hz. HÜSEYİN  (a.s)
  4.Hz. ZEYNAL ABİDİN  (a.s)
  5.Hz. MUHAMMED BAGIR  (a.s)
  6.Hz. CAFER'i SADIK(a.s)
  7.Hz. MUSA KAZIM  (a.s)
  8.Hz. ALİ RIZA  (a.s)
  9.Hz. MUHAMMED TAGİ  (a.s)
  10.Hz. ALİ NAKİ  (a.s)
  11.Hz. HASAN ASKERİ  (a.s)
  12.Hz.MEHDİ  (a.s)

 

 

 

                                                                                                                       

 

 

 

 

 

 

 

Oturup benimle ibadet kildi

Yalan söyledi de yüzüme güldü

Yalin kiliç olup üstüme geldi

Çaldi bölük bölük böldü dert beni

 

 

 

 

 

Genellikle persembeyi cumaya baglayan gece yapilir. Alevilik felsefesine ihanet edenler, Cem'e alinmaz. Dede sorar: "Eline, beline, diline, imanina esine, isine sadik misin?" Sonra cemaate sorar. Cemaat "Hak eyvallah dede. Biz bir seyini görmedik Allah için" der. Herkesin birbirinden rizasi alinir. Bu bir tür halk mahkemesidir. Eger birbirinden sikayetçi olan varsa, onlarin sorunlari dinlenir ve mesele çözülür. Daha sonra Semah dönülür, Asiklar saz çalar, deyisler soyler. Dede Alevilik felsefesi üzerine konusmalar yapar. Sofranin kurulmasi ve lokmanin yenmesiyle cem biter

                                                    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kerbelada bir oğul var,
Çevresinde Yeminler ediliyor şehadete.
Ve birbir toprağa düşüyor yiğitler
Ehl-i Beyt’in solan ilk çiçeği Aliyyül Ekber’di.
Sonra sıra sıra soldu civanlar;
Avn b. Abdullah b. Cafer,
Muhammed b. Abdullah b. Cafer,
Abdurrahman b. Akîl,
Cafer b. Akîl…
İşte bakın, biri daha yürüyor ölüme;
Hz. Hasan’ın oğlu Kâsım!
Onun da yüzü ay parçası.
Elinde kılıç, üzerinde gömlek ve pelerin.
Ayak sandallarından birisinin bağı kopmuş.
Başına bir kılıç iniyor,
Ve “Amca!” diyerek yüz üstü düşüyor kerbela’ya.
Kerbela’da bir oğul var
Bir şahin var.
Kucağında üç yaşında bir seyyid;
Adı abdullah!
Ve bir ok, Abdullah’ı boğazından vuruyor
Hz. Hüseyin, kanla dolan avuçlarını yere boşaltıyor
“Yâ Rab!” diyor.
“Bize göklerden yardım etmeyeceksen,
Hakkımızda ondan daha hayırlısını ihsan et.” 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

Alevilerin ibadetlerinde sIk sIk ismini geçirdikleri Ehl-i Beyt, Hazreti Muhammed ve en yakinlaridir. Yani Hz. Muhammed, Hz. Ali, Hz. Fatima, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin'dir. Hz. Muhammed'in ev hali anlamina gelen Ehl-i Beyt, Sünnilik'te de önemli bir kavramdir. Ancak Sii inanci, Ehl-i Beyt'e çok büyük önem verir.

 

 

 

 

 

Kerbela, Hazreti Ali'nin oglu Hüseyin ve yakinlarininEbu Vakkas kumandasindaki ordu tarfindan sIkIstIrIlarak öldügü yerin adidir. Hüseyin, Muaviye`nin oglu Yezid'i halife olarak tanimadigi için, Kerbela'da aç ve susuz birakilmis ve öldürülmüstür.